still ill

Ας ήταν να μην κράταγες στιγμούλα μου στον χρόνο

Βλέποντας την εικόνα των άλλων καταλαβαίνεις τον χρόνο.Ο εαυτός σου συστηματικά σε ξεγελά,σαν ένα ημερολόγιο τοίχου με τις σελίδες του αφημένες σε μια παλιά ημερομηνία.
Η συνειδητοποίηση της αλλαγής δεν προκύπτει πάντα από δυσάρεστες αφορμές.Έβλεπα προσφάτως τη μικρή μου ανηψιά,που έχει γίνει μια καλλονή δεκαεπτά ετών,να ερωτοτροπεί στη θάλασσα με το αγόρι της κάτω από τα σκανδαλισμένα βλέμματα των συγχωριανών μου.Χαιρόμουν τη θέα των δύο παιδιών,σε αντίθεση με τον ξαδερφό μου ο οποίος είχε φρυάξει με το θέαμα.Απορημένος με την αντίδραση του και καθώς χαίρει της εκτίμησης μου τον ρώτησα τι συμβαίνει.Μου απάντησε πως στην κλειστή κοινωνία της επαρχίας δεν μπορείς να κρυφτείς.Ανήκει ο ένας στον άλλον.Η κάθε πράξη και λέξη ζυγιάζεται με αντίβαρο τα σχόλια του κόσμου.
Η ίδια παλιά ιστορία.Άνθρωποι που διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον.Θεματοφύλακες μιας διαστρεβλωμένης ηθικής,επιλεκτικά κοντόφθαλμης.Δεν είναι η άξια περιφρόνησης ύπαρξη τους που με ενοχλεί όσο η σκυφτή ζωή αυτών που υποκύπτουν στην ξετσιπωσιά τους.
Παρατηρώντας την αναστάτωση του να αυξάνει διαρκώς,τον ρώτησα:
-"Αφού ενοχλείσαι τόσο πολύ και έχοντας αναλάβει την υποχρέωση απέναντι στη μητέρα της να την προσέχεις γιατί δεν τους σταματάς;"
-"Επειδή αυτή η στιγμή είναι δική της και θέλω να την θυμάται με τρυφερότητα".
Στους Καραμάζοβ νομίζω πως κάποια στιγμή αναρωτιέται ο σεβάσμιος στάρετς:
"Τι είναι αυτό που θα θυμίζει στις επόμενες γενιές πως υπήρξαμε,τι θα μαρτυρεί πως κάποια στιγμή περάσαμε από δω,πως αφήσαμε τα χνάρια μας σε αυτή τη γη;"
Πρωτίστως όμως τι είναι αυτό που θα το θυμίζει σε μας τους ίδιους,οι απαντήσεις που καλείται να δώσει παραπάνω η μεταφυσική δεν με ενδιαφέρουν.Αν και κανείς να μη μάθει πως ζήσαμε,κανείς να μη ξέρει από που ερχόμαστε...,εμείς ωστόσο δικαιούμαστε να γνωρίζουμε την ακανόνιστη συρραφή σκόρπιων περιστατικών,συνδεδεμένων ως επιμέρους κομμάτια ενός γενικότερου όλου που πάντα θα είναι λιγότερα από το σύνολο:μικρές ιστορίες χαράς και λύπης,στιγμές που μοιράστηκες και στιγμές που κράτησες.
Με το ισόβιο αυτό έλλειμμα να γλυκαίνει τα ερωτηματικά μας,αφήνουμε τη συνένωση όλων αυτών των στιγμών,καταργώντας κάθε χρονική αλληλουχία,μεταπηδώντας διαρκώς σε ηλικίες,τόπους και συναισθήματα.
Και αυτή η εσωτερική διάσταση η οποία αποτελεί το συνδετικό κρίκο μεταξύ τους,τις διασπά και τις επανασυνθέτει με αυθαίρετες επικαλύψεις και μετασχηματισμούς για να αποθέσει στη μνήμη όχι τις εικόνες τους αλλά τις πρισματικές απεικονίσεις αυτών.
Ποιος άραγε είναι αυτός που αναζητά ένα μαυσωλείο για τις στιγμές του;
Ίσως μόνο οι στίχοι του Τσακνή και οι συμπαθείς σχιστομάτηδες,υπηρετώντας την όγδοη τέχνη.

posted by still ill @ 4:53 PM